Pikin slee

Petra: Aangekomen in het dorp Pikienslee staat aan de oever van de Surinamerivier het huis van de folder: met een prachtige veranda! Alles is er aanwezig, van klamboe tot blikopener, van sjoelbak tot laarzen, noem maar op en... veel kinderen, heel veel kinderen, waaronder Marva en Irene, dochters van Frans, de huiseigenaar en bouwer van het huis. We zijn de eerste gasten daar! We gaan op zoek naar een winkeltje in het dorp wat 3000 huizen telt! Eenvoudige huizen van bamboe, maar ook van steen. Onderweg roepen ze naar ons Bakara = witte. In de voordeelwinkel kopen we mie, vis, brood, worst en wat bier en oh ja wat kaarsen. 'S Avonds krijgen we bezoek van Rasta Edje en Frans, alles heel gemoedelijk en gezellig: Rum Cola. 'S Avonds wassen in de rivier, samen met Janne zitten in de stroom, heerlijk, onder de sterrenhemel. Als Jan het water in duikt drijft hij snel mee met de stroom. , schrikt wel even: kan hij ertegen in of niet. Daarna slapen in een écht bed, joehoe heerlijk geslapen.

Jan: ja en dan is er het gevoel dat je niets nodig hebt. We lopen op blote voeten, kom je beter door de plassen. Kaarslicht. We eten geen vlees, alleen wat blikvis. We zijn die dag wat gaan wandelen door het dorp. Mensen zijn heel aardig. De huizen staan hutje mutje en kris kras. Heel boeiend. En ineens kom je bij een voetbalveld. Het is zondag en er is een echte wedstrijd., veel mesne. Petra danst op muziek en alle kinderen beginnen heel hard te lachen. Ze danst met 2 meisjes en ik met twee jongens, heel stoer doen de mannen. Koud biertje erna.

Thuis staat het eten al klaar. Ze hebben hier in ons huis gekookt en er staat een gruwelijke afwas.Elke dag staat er een nieuwe dienstmeid die wij wegsturen. We willen zelf koken en afwassen. Op hún manier, met handzeep. 's Avonds is er groot feest vanwege 2 overledenen. Dat vieren ze 2 maanden later, we denken ter afsluiting van het rouwproces. Er is niet veel aan. Donker, slechts 1 lamp, monotone vrolijke muziek, pure rum die ons niet smaakt en alleen maar kinderen die dansen. Wel boeiend om te zien. We zijn moe en ik begin aan mijn tweede fantastische nachtrust. We worden wakker zonder kinderen, zonder bezoek. Wandelend gaan we ontbijt halen. De winkel is op slot. We lopen door naar het volgende dorp. Altijd wel worden we gevolgd. Maar het is goed dat Marva (12j.) meeloopt. Ze kent de weg. Shanice (3j.) loopt ook meeHaar teenslippertje is kapot en die maakt ze zelf met een spijker en een steen. We lopen terug en kopen nog wat brood en eieren onderweg. Onderwijl zingen en rappen we met z'n vieren. Veel lol hebben we.

We eten thuis terwijl 6 kinderen aan het sjoelen zijn. Ik stuur ze weg. Konstant die herrie. De kinderen zijn net weg of de volgende bezoeker dient zich aan. Aardige vent. Via hem komen we te weten dat het plaatsje Botopassi te voet bereikbaar is. Dat gaan we doen! Er is daar ook een vliegtuigje zodat we terugkunnen. Het geld raakt op. Ja, de prijzen hier in de dorpen zijn hetzelfde als in Nederland, soms duurder. Gelukkig zijn de literflessen bier slechts 3 euro. Overnachten 15 euro pp. Valt mee.

Petra: De rivier is prachtig, vanochtend was ik alleen met het wassen. Ik was nog niet net in het water toen ik mijn naam al hoorde roepen. Marva, ze ging vissen met haar broertje van 4 jaar. Een takje met wat visdraad en een haakje eraan. Aas is wat rijst. Mooi gezicht zo'n meisje van 10 jaar met zo'n knulletje in een bootje midden op de Surinamerivier. Petra Petra roept ze vanuit de verte, ik heb er al twee!

Het regent zacht, het water warm en het is heerlijk stil. Altijd een genot zo aan de rivier, rustig. De mensen die op bezoek komen, ik vind het wel boeiend, heel anders als in Nederland. Geen vragen wie ben je, waar kom je vandaan. Nee, wildvreemden schuiven bij je aan tafel met als openingszin: ik was even zwemmen, gevolgd door een stilte. Grappig, relaxed, je kunt even ergens anders gaan zitten, gapen en dan weer eens wat zeggen, geen verwachtingspatronen, gewoon zitten. Net ook even aan de rivier gezeten, beetje naar de bootjes gekeken. Vandaag zijn er veel jongetjes die allemaal willen spelen, onze eigen schuld want we stonden aan de zijkant van het huis te badmintonnen. Een uithangbord voor hier wordt gespeeld. Een groepje van 9 jongens roepen, roepen, roepen, Jan gaat met ze voetbalspelen. Ik kijk, ze zijn superfanatiek. Zweten en hard tegen de bal schieten.

Jan; de jeugd daar is losbandiger dan in het volgende dorp wat we gaan aandoen. Er is in Pickinslee geen kerk. Er is ook geen "stedebouwkundig" patroon in het dorp te ontdekken. De huizen staan kris kras, willekeurig. Terwijl het volgende dorp een hoofdweg heeft en een kerk. Ik merkte de chaos en de ondeugd tijdens het voetballen. Net doen of je pijn hebt, een vrije trap claimen en bij elke schot op doel 'gol' roepen.

Paramaribo - Brownsberg - Atjoni - Pikin slee - Botopasi - Paramaribo 1 - Galibi - Brokopondo - Klaaskreek - Paramaribo 2